بررسی و تحلیل یک جریان هنری مانند چگونگی شروع، توسعه یافتن و انحراف یا از میان رفتن نیازمند نگاهی فراتر از آثار انتشار یافته و تناسبات درون جریان است. اینکه جامعه ای که یک جریان هنری مانند هیپ هاپ امریکا یا رپ فارسی در آن شروع شده است در چه وضعیت سیاسی، اجتماعی و اقتصادی بوده است سوالی است بسیار مهم یا اینکه تکنولوژیهای تولید موسیقی یا فیلم در چه وضعیت و نحوه توزیع و انتشار آثار در دوره های مختلف از حیات آن جریان به چه صورت بوده است را نمیتوان نادیده گرفت و صرفاً آثار و هنرمندان را به صورت جدا از زمان و مکان تحلیل کرد. حتی در بررسی آثار یک هنرمند باید مشخصاتی مانند زمان انتشار، سن هنرمند، شرایط فرهنگی و اقتصادی خانواده و گذشته اش در نظر گرفته شود. یادداشت حاضر قصد دارد برای نمونه به یکی از این عوامل یعنی تکنولوژی تولید موسیقی به اختصار بپردازد و نگاهی به نقش آن در موسیقی هیپ هاپ امریکا داشته باشد.
موسیقی هیپ هاپ در ابتدا محدود به اجراهای زنده در رویدادهای محله ای (Block Party) یا دیسکوهای کوچک با استفاده از Turn Table بود و در واقع چیزی به عنوان استودیو، ضبط و تولید در آن وجود نداشت. اما دهه 80 و با محبوب شدن تدریجی این سبک در نیویورک و سپس شهرهای دیگر، تهیه کنندگانی که از همان اهالی موسیقی بودند شروع به آهنگسازی و ضبط آثار در استودیو کردند. دهه 80 دوره است که پای تکنولوژیهای دیجیتال به موسیقی غرب باز شده بود و استفاده از ابزاریی مانند Synthesizer گسترش پیدا کرد.
سبکهای جدیدی در غالب موسیقی الکترونیک مانند Techno و House شکل گرفت و می شد رد این تکنولوژیهای جدید را در موسیقی راک هم مشاهده کرد. موسیقی هیپ هاپ هم از این قضیه مستثنی نبود. ریتم سازی و سمپل کردن دو چالش DJ ها بود. آنها برای ریتم سازی باید ساعتها دنبال تکه ای از بیت درام مورد نظر در صفحه ای گرامافون می گشتند یا اینکه نمونه هایی که برای سمپل پیدا کرده بودند را در یکی از دو دِک Turn Table با دست مدام عقب و جلو می کردند. اینجا بود که تکنولوژی به کمک آمد. ابزارهایی که نه تنها دو مورد بالا را آسان میکرد بلکه حتی به خاطر قیمت مناسبشان امکان تولید موسیقی را حتی در استودیوهای خانگی میداد و اصطلاحاً تولید را دمکراتیزه میکرد. در زیر سه مدل از تاثیرگذارترین ابزارهای الکترونیک را مشاهده میکنید:
Roland TR-808: یک دستگاه ریتم ساز یا drum machine که آهنگساز میتوانست ریتمهای مختلف را با سرعت های و آلات مختلف تولید کند. در واقع بیت ساز را از داشتن یک درامر بی نیاز میکرد. این دستگاه تولید یک شرکتی ژاپنی بود و آهنگ Planet Rock از Afrika Bambaataa و بسیاری از آثار مشهور دیگر در هیپ هاپ تا سالهای اخیر با کمک مدلهای پیشترفته تر آن تولید شده اند.
Akai MPC که میتوان از آن به عنوان یکی از اولین LunchPad ها نام برد. این دستگاه که باز توسط یه شرکت ژاپنی و همکاری مهندسی امریکایی ساخته شده است، میتوانست نمونه های صوتی گرفته شده را در حافظه هر کدام از کلیدهای مربع شکل 16 تایی اش ذخیره کند و آهنگساز با فشار آنها نمونه دلخواه را پخش کند.
E-mu SP-1200 هم یکی دیگر از Sampler یا نمونه گیرهای شناخته شده در دهه 80 است که می توانست به واسطه حافظه بیشترش نمونه های طولانی تری را در آن ذخیره کرد.
دستگاه های بالا همگی به خاطر ساده سازی کار آهنگسازی و قیمت مناسبشان در مقایسه با نمونه های گرانتر استودیویی نقش موثری در کوتاه کردن و ارزان کردن فرایند تولید و انتشار بیشتر و باکیفیت تر آثار داشتند و شاید تاخیر در معرفی آنها به بازار ابزار موسیقی تاثیر عمده ای در جریان موسیقی هیپ هاپ میگذاشت.
دونده 