جنبش MeToo در زمستان 2017 با هدفی درست و رو به جلوی شروع شد و توانست بحث در مورد مسئله آزار جنسی رو به سطح جامعه (البته در کشورهای غربی) بیاره. اما طبق معمول فرصت طلبی سلبریتیها و حس کور انتقام جویی بعضی از افراد، این جنبش رو تا حدی از مسیر خودش خارج و اون رو تبدیل به یه هیستری جمعی کرد. افرادی یا به اشتباه آبرویشان رفت یا تقاصی که دادند اصلا متناسب با گناه شان نبود. یا همین مورد آخر کنسل شدن نوبل ادبیات 2018 که علت اصلی اش متهم شدن همسر یکی از اعضا (نه یکی از اعضا) عنوان شد. حالا هدف من از این نوشته نه جنبش MeToo بلکه افرادی است که در مقابل این هیستری جمعی و به ابتذال کشیده شدن یک جنبش میایستند و شجاعانه از اون انتقاد میکنند. نقدی غیر ارتجاعی و رو به جلو. بیانیه تعدادی از فعالین فمینیست فرانسه از MeToo یکی از این نمونه هاست. انتقاد از تجاری شدن راهپیمایهای Pride موردی دیگه. یا فیلمی مثل Jakten که نشان میده چطور معلم یک مدرسه به خاطر لجبازی یک دختر بچه و در نتیجه متهم شدن به آزار جنسی از شعل و محل زندگی اش طرد میشه یا کسی که از یک سریال بسیار محبوب بخاطر فساد مالی تهیه کننده اش انتقاد میکنه و مورد هجمه مردم قرار میگیره.
حقیقت اینه که کسی که آگاهانه برخلاف علاقه و موج ایجاد شده در جامعه حرکت و اون رو نقد میکنه انسان شجاعی است و لایق احترام (هرچند که نقدهایی بر اون هم میتونه وارد باشه)
ماه پیش رسانه Vox نظر سنجی بین گروهی از زنان در مورد MeToo و نگرانیهایشان از این جنبش انجام داد. آمار جالبی که نشان میده درصد بالایی از آنها نگران این هستند که مردان به اشتباه مورد اتهام قرار بگیرند یا اینکه نگران هستند فرصتهای شغلی را بخاطر ترس مردان از داشتن همکار زن از دست بدهند.
https://www.vox.com/2018/4/5/17157240/me-too-movement-sexual-harassment-aziz-ansari-accusation
دونده 